In het kerstnummer van Primeur 1992 is een fotoreportage te zien van de Polagra, de Poolse AGF-beurs in Poznan. Voorafgaand aan deze beurs maakte onze medewerker Andries Gunter nog een wildwest-avontuur mee:
Evenals het vorig jaar was Primeur ook dit jaar weer vertegenwoordigd op de agrarische beurs in Poznan, de Polagra, die gehouden werd van 1 tot en met 6 oktober. Tienduizend exemplaren van een speciale Poolse uitgave van Primeur zijn voor deze gelegenheid uitgedeeld onder de geïnteresseerde Poolse en andere Oost-Europese bezoekers. Niet alleen in de eigen stand van Primeur, maar ook in die van het Nederlandse consulaat in het Hollandpaviljoen werd de Primeur uitgedeeld en enthousiast ontvangen.
EKO produkten worden ook in Polen gepromoot. Op de foto tomaten van een goede kwaliteit.
Uit gesprekken met Poolse importeurs en andere zakenlieden werd ons duidelijk dat de handelskanalen in Polen zich langzamerhand aan het uitkristalliseren zijn. Het ontstaan en even snel weer verdwijnen van steeds nieuwe bedrijfjes, zoals dat de laatste jaren schering en inslag was, lijkt een beetje te zijn afgenomen. De overgebleven bedrijven zijn op meer zekere leest geschoeid. De export van bepaalde min of meer luxe producten, zoals bijvoorbeeld bananen, is het laatste jaar flink afgenomen. De koopkracht van de bemiddelde Pool laat nog flink te wensen over. Met drie- tot vierhonderd gulden moet hij het doen. De helft hiervan wordt besteed aan voedsel.
Het grote beurscomplex bevat veel gebouwen en paviljoens.
In Polen is het aandeel rode appelrassen erg groot.
De NIVAA showde ook dit jaar weer een breed assortiment pootaardappelen.
Dole bananen, men kon er niet omheen.
In de stand van de Nederlandse Ambassade stonden twee dames van Primeur.
Wild West in het Oosten
Dat het organiseren van een beurs niet altijd even makkelijk is, bewijst het verhaal van een van onze medewerkers, Andries Gunter. Op zoek naar lieftallige dames, bereid om in onze stand de bezoekers te woord te staan en een kopje koffie te serveren, liep onze Andries de kantine van een universiteitsgebouw binnen. Zijn oog viel onmiddellijk op een fraaie vrouwelijke vertegenwoordigster van het menselijk ras, die hij dan ook, al zijn charmes inzettend, benaderde.
Zij bleek geïnteresseerd en een afspraak was snel gemaakt. Dinsdagmorgen om 10.00 uur zat Andries keurig in het pak in zijn hotel te wachten op het Poolse meisje. 11 uur... niets, 12 uur .... niets, 1 uur.... niets. Voortvarend als Andries is, nam hij een taxi en vervoegde zich op het adres, dat hem de middag tevoren gegeven was. Een groot, wat luguber aandoen flatgebouw rees voor hem op. Hoewel de lift niet het toonbeeld was van betrouwbaarheid, stapte Andries manmoedig binnen en koerste naar de 11e verdieping.
Kloppen, bellen en roepen hadden geen resultaat. De deur was dicht en bleef dicht. Juist op het moment dat hij besloot het maar op te geven, hoorde hij gefluister en zag een oog door het spionnetje naar buiten staren. Een onbehaaglijk gevoel bekroop hem. Geen wonder! Daar stond hij. Een eenvoudige Hollandse jongen, verloren in een angstaanjagende, donkere gang van een Pools flatgebouw, oog in oog met een oog. Enig effect op de deur had dit evenwel niet, deze bleef dicht. Terug in zijn hotel werd hij bevangen door twijfel. Hadden zijn charmes gefaald? Dat was toch onmogelijk!
Een tweede poging werd ondernomen. Dezelfde taxichauffeur, hetzelfde adres. En ... hetzelfde resultaat. Terneergeslagen en gedesillusioneerd kwam hij bij de chauffeur terug. Deze kon dit leed niet aanzien en bood zijn assistentie. Voor de derde keer werd de lift getrotseerd. Deze keer werd het kloppen beloond. Rammelende kettingen verraadden de komst van een persoon. De deur werd opengesmeten en onze onfortuinlijke medewerker staarde in de loop van een pistool! Daarachter bevond zich een grimmig uitziende figuur, die in hevige opwinding een, voor onze medewerker onverstaanbare, tirade afstak. Op de lift werd niet meer gewacht. Elf verdiepingen werden in noodtempo afgelegd.
Nog steeds, na al deze maanden, wanneer het woord 'Polen' op de redactie valt, zijn er zenuwtrekken te bespeuren op het gelaat van onze, eens zo onverschrokken, medewerker.
Bron: Primeur 18 december 1992